Wystawa historyczna dr Beaty Kozaczyńskiej

Wystawa ukazuje losy uratowanych dzieci, wywiezionych z obozu przejściowego w Zamościu w 6-ściu „transportach śmierci" do dystryktu warszawskiego. Zimą 1942/1943 r. skierowano z obozu przejściowego w Zamościu do trzech powiatów: Siedlce, Garwolin i Mińsk Mazowiecki 5432 osoby, głównie dzieci i starców. Na wystawie omówione zostały poszczególne etapy ich gehenny: wysiedlenie z rodzinnego domu, odłączenie od rodziców w obozie przejściowym w Zamościu, transporty do dystryktu warszawskiego, akcja ratowania i opieka miejscowej społeczności, pobyt w „rodzinach zastępczych”, szpitalach i placówkach opiekuńczych, wybrane aspekty z życia codziennego oraz powroty w rodzinne strony. Na wystawie podjęte będzie też zagadnienie pomocy udzielonej przez społeczeństwo Warszawy: ratowanie dzieci na Dworcu Wschodnim w styczniu 1943 r., umieszczanie wysiedlonych dzieci przybyłych do dystryktu na leczenie do warszawskich szpitali oraz działalność stołecznych „Kół Opiekuńczych”. 
Część ekspozycji zawiera fotografie współczesne osób posiadających status „Dzieci Zamojszczyzny”, wykonane przez dr Kozaczyńską podczas indywidualnych wywiadów, przeprowadzonych na przestrzeni ostatnich lat (głównie na Zamojszczyźnie).

Wystawa trwale udokumentuje wojenne losy i tułaczkę dzieci wysiedlonych z Zamojszczyzny, ocalonych z transportów skierowanych zimą 1942/1943 r. do dystryktu warszawskiego wzbogacając wiedzę o mrocznych czasach okupacji niemieckiej, w tym gehenny najmłodszych mieszkańców tego terenu - z pożytkiem zwłaszcza dla młodych czytelników z pokolenia, któremu los szczęśliwie zaoszczędził doświadczeń, jakie w latach drugiej wojny światowej stały się też udziałem ich rówieśników. Tym samym przyczyni się do pogłębienia istniejącego stanu wiedzy w społeczeństwie. Do dziś bowiem obiegowa wiedza o dzieciach z Zamojszczyzny jest nader „płytka”. Natomiast pokolenie osób posiadających status „Dzieci Zamojszczyzny” odchodzi, a jednocześnie pojawiają się nowe zagrożenia, wśród nich wypaczone oceny wynikające z uproszczeń i braku rzetelnej wiedzy o drugiej wojnie światowej (np. „polskie” obozy koncentracyjne itp.). Stąd też istnieje zapotrzebowanie na tego typu przedsięwzięcia, ukazujące prawdziwy obraz wojny i tragedii jej ofiar – w tym przypadku bezbronnych, niewinnych dzieci z wysiedlonej Zamojszczyzny.